• آقای مفلح ، اخیرا تحرکاتی در سیاست دولت افغانستان دیده می شود که ظن گمان را در مورد پیمان استراتیژیک با امریکایی ها بیشتر می سازد ، نخست شما این دور نمای این اقدامات را چگونه می بینید؟

بلی ، آنگونه که مطبوعات هم گزارش دادند که عده ای ازمحصلین مانع اقداماتی گردیدند که ظاهرا به هدف تخلیه خوابگاه های آنان از سوی مقامات دولتی به غرض فراهم آوری تسهیلات برای اعضای آنچه که لویه جرگه عنعنوی  خوانده می شود ، صورت گرفت .

اکنون در اصل وجوهر کار می بینیم که اگر مگر های زیادی در باره محتوای این جرگه از جهات مختلفی مطرح می گردد و نیز شبهات وشکوک زیادی پیرامون اهداف این جرگه وآیا به راستی به خاطر نظر خواهی در مورد پیمان با امریکایی هاست ویا این که این جرگه به انحراف کشانده شده وبه نتایج دیگری خواهد پیوست ، واگر هدف هم بحث روی پیمان با امریکایی هاست آیا این بحث قبل از عقد پیمان خواهد بود ویا هم بعد از عقد پیمان بوده و تنها از نمایندگان همان صحه گذاشتن برآن مطالبه گردیده است ؟ واین هم روشن نیست که اگردر بهترین  صورت نظر خواهی مطرح است آیا این نظریات چه ضمانت های اجرائی را با خود داراست ؟ از این گونه سوالات زیاد مطرح می گردد . که هریک وقت و حوصله بیشتر می طلبد وزمان ومجال دیگری .

دریک سخن این پیمان استراتیژیک درهاله ای از ابهام فرورفته و وهنوز نمی توان یک تصویر درست وروشنی از پالیسی دولت دراین عرصه ارائه نمود .

• خوب آقای مفلح می آییم بر سر اصل مطلب که همان عقد پیمان با آمریکایی هاست ، این موضوع را شما به شیوه ای تفسیر می کنید ، از این موضوع خیلی مهم دراین شرایط چه قرائتی به دست می دهید ؟

این پرسش را بازهم خیلی وسیع ومبهم مطرح نمودید ، این گونه پرسش ها را باید درقدم نخست به قطعات بریده وجدا گانه اما مرتب در آورد وسپس یکی را بعد از دیگری بیان نمود .

نخست آیا ای پایگاه ها از لحاظ دینی می تواند اجازه وزمینه ای میان باورهای مردم عزیز ما داشته باشد؟ این سوال خیلی ها مهم است ، درواقع اشتباه دولت مردان افغانستان و امریکایی ها هم دراین نکته نهفته است ، این اشتباه ازاین جا نشئت می گیرد که امریکایی ها یک دید گاه مطلق دراین زمینه دارند، می خواهند که بگویند این کار را درکوریا کردیم ، درجاپان اکنون نیرو داریم ، ودرجاهای دیگر،… اما این پندار خیلی ساده لوحانه است ،

در است است که درکشورهای دیگر می تواند موانع دیگری باشد که با گفتگو حل وفصل گردد، اما زمانی که دین می آید و یک حکمی را حلال ویاحرام  قرارمی دهد ، دیگر اختیاری برای مسلمانان باقی نمی ماند که برای حلال ساختن حرامی ویا برعکس وارد یک گفتمان سیاسی که منجر به معامله شود ، گردند.

اکنون تقاضا از افغان ها برای اجازه دادن به امریکایی ها برای ایجاد پایگاه تکرار همان داستان خنده آوری است که می گوید که باری از امریکایی ها – ازانجنیران شان – خواسته شد که برای رفع مشکل ازدحام برای جمرات درحج راه حلی بیابند ، می گویند که بعد از روز ها وقت گرفتن ، امریکایی ها آمدند وگفتند که یک راه حل وچاره خوبی آورده ایم ، بی مصرف هم هست ، بیایید حج را سال دوبار انجام دهید ! .. این است فکر امریکایی در برخورد با مسلمانان . این که حج به خاطر ازدحام نمی شود که سالی دوربار ادا گردد ، پس پایگاه چطور ؟ …

به بسیار صراحت برای کسانی که در امر پایگاه ها با امریکایی ها هم صدایی می کنند ، باید بدانند که این کار از لحاظ شرعی حرام است ، این امر حرام را نمی شود حلال گفت ویا حلال نمود ، پس اگر براستی اخلاصی برای افغانستان دارید صد ها راه نرفته ای وجود دارد که شما آنرا باید پیش پای مردم افغانستان قرار دهید ، نه پایگاه سازی را، این پایگاه سازی نه به روح مردم افغانستان سازگاری دارد ونه هم با صریح آیات قرآن کریم ، پس یا این عزیزان به  این مسایل آگاهی ندارند که باید یکبار این موضوع را که اثرات وتبعات زیادی دارد ، بروند وتحقیق کنند واین را باید فرابگیرند ویا اینکه می دانند – که احتمال قوی هم همین است – ولی با این همه از سر لجاجت در پی این موضوع نمی روند ، بنا براین اگر این گزینه دوم را این جماعت بروند باید بدانند که حکومت امیر امان الله غازی که شاه خوبی هم بود وصفت غازی را هم باخود داشت وکارهای کلانی هم کرده بود ، اما زمانی که مطرود مردم افغانستان قرار گرفت چند فرنگ آمده نتوانستند تا برای او کاری انجام دهند ، این کار چند بار در افغانستان تکرار شده است ، بازهم این کار را به تجربه گرفتن، درواقع به این می ماند که افغانستان را به سان جسدی در لابراتوار های سیاست با چاقو های جراحی چند بار سلاخی نمود و تئوری های سیاسی را دراین جا به آزمایش گرفت . این کار را کسی دیگر حاضرنیست تا درافغانستان بپذیرد، این کار را مردم افغانستان نه می پذیرند ونه هم حوصله بیشتری برای اجرای آن دارند.

• آقای مفلح ؛ از لحاظ سیاسی هم اکنون کشور های منطقه مانند پاکستان ، ایران وبه صورت خاموش چین وکشور های دیگری نیز با ایجاد این پایگاه ها مخالفت دارند، از طرفی از سوی برخی از همین کشور ها افغانستان مشکلات زیادی دیده است ، شما این واقعیت را چگونه تحلیل می کنید ، خوب این کشور های مداخله گر بود که افغانستان را نگذاشتند تا دارای حاکمیتی ملی گردد ، این ها به نحوی مسبب آمدن نیرو های امریکایی به کشورما شدند ، در یک سخن اگراین کشور ها می گذاشتند تا افغانستان موفق گردد نیاز به این همه درد سر ها نبود؟

سوال لطیفی است ، این مداخلات چیزی نیست که کسی منکر آن گردد، اما شما شاهد هستید که این مداخلات به مشورت چه کشوری انجام یافت ؟ اصلا آیا گمان می کنید که امریکایی ها از مداخلات بی خبر بودند و این پاکستان دور از مشوره امریکایی ها مگر می توانست تا این حد گستاخ گردد ، روشن است که نه . خوب مگر آن خانم که خود سرش را بر باد داد – خانم بی نظیر بوتو- مگر نگفت که پاکستان با برنامه انگلیسی ، پول سعودی ، حمایت سیاسی امریکا و اجرای عملی پاکستان به وجود آمدند؟ افغانستان نمی تواند که در هر اشتباهی بهای اشتباهات دیگران را بپردازد. این توانایی درملت افغانستان نیست . اگرمی خواهند که با طالبان بجنگند ، کارخودآنان است اما این مردم افغانستان آماده این نیستند که بهای آن را بپردازند.

سخن دوم ، آیا این پایگاه ها بازهم برای سرکوب طالبان است ؟ اکنون که امریکایی ها بدون اینکه در این راستا چیزی به دست آورده باشند با تقدیم همه روزه تلفات شان راه گریز وفرار را پیش گرفته اند، این پایگاه ها دیگر چه هدفی دارد ؟ همان قصه برای روز مبادا است !…

خوب ایرانی ها مخالف اند ، در مخالفت با پایگاه ها هرکاری هم که بتوانند میکنند ، این کار خود ایرانی هاست ، اما از کجا می این را می دانیم که در هرچیزی که ایرانی ها مخالفت کنند موافقت ما به نفع کشور است ؟ درست که ایرانی ها دراین راستا درپی اهداف خود اند، ظاهرا هیچ دلبستگی با افغانستان هم ندارند، پس ما این پایگاه هارا از این جهت بیاوریم که ایران مخالف آن است؟… از کجا این حقیقت به دست آمده که منافع ملی افغانستان با منافع ملی ایران در تضاد است ؟ می خواهم به صراحت بگویم که اگر ما نمی خواهیم پایگاه باشد برای این است که این پایگاه قطع نظر از ایران وپاکستان به نفع مردم افغانستان نیست ، اگر روزی ایران وپاکستان با امریکا صلح هم کنند و همه اختلافات شان را عقب اندازند در آن روز هم خواهیم گفت که این پایگاه ها مخالف منافع علیای افغانستان است ، اگر همه منطقه هم این را بپذیرکه انگاراین امریکایی ها هیچ تهدیدی برعلیه هیچ کشوری ندارند بازهم می گوییم که از لحاظ دینی و شرعی امریکایی ها مجالی برای ایجادپایگاه درافغانستان ندارند.

دید گاه ما این است که این پایگاه سازی با این سابقه ده ساله امریکایی ها درافغانستان هیچ نوع خوشبختی را به بار نمی آورد . حضور روس ها درافغانستان تجربه ناکام پایگاه سازی دراین کشور را هویدا ساخت ، روس ها که درعین اقتدار سیاسی ونظامی بودند دراین کشور به نتجه ای دست نیافتند ، پس چگونه می توان باور نمود که این امریکایی ها که با یک دید گاه سود جویانه محض که باید یک دالر را زمانی به مصرف برسانند که دو دالر بازبیاورد ، بتوانند در میان مردم افغانستان به پیشرفت هایی نایل آیند ؟

این که گفتید که کشور های منطقه مسبب آمدن امریکایی هاستند ، یک سخن نو نیست ، بلی کشور های منطقه درتبانی با امریکایی ها افغانستان را نه تنها به گفته شما مسبب اند بلکه همه جمعا توانستند تا جهاد مردم افغانستان را درتبانی باهم بدزدند . این امریکایی ها بودند که نگذاشتند تا دولت نوپای  مجاهدین بعد سقوط داکتر نجیب به قوام و کمال ورشد لازم خود برسد.

• شما نقش چه طیفی را درافغانستان موثر می دانید که افغانستان را به راستی دراین برهه از زمان رهنمودی نماید؟

از قدیم گفته اند که فساد یک جامعه به فساد امرا و علمایش وابسته و خیر وصلاح یک کشور به صلاح امرا وعلما وابسته است ، عامه مردم همان مردم شریف ومومنی اند که در پی معاش خود عمر به سرمی کنند ، پس این امرا و علما اند که برسرنوشت آنان حکم می رانند . حال که امرای افغانستان که این راه را پیش گرفته اند وعلما  آن گونه که لازم است تحرک لازمی از خودنشان نمی دهند ، پس آیا می توان امیدی برای آینده داشت ؟ شایسته علمای افغانستان این است تا از چتر های کوچکی که خود ایجادنموده اند بیرون شده و به آرامی اما با اطمینان برای ملت ومردم عزیز افغانستان راهی را جستجونموده تاآنان را از حیرت بیرون آورند. اکنون شورای علمایی دراین کشور وجود دارد ، این شورا هر ازگاهی درمواردی تنها به صدوراعلامیه پرداخته و از این که به صورت همه جانبه در قضایا دخیل گردد اجتناب می ورزد این کار از آنان توقع برده نمی شود ، بلی ملت از آنها بیشتر از این می خوهند.